Een parachutesprong begint altijd met bekend terrein: je trekt je uitrusting aan, stapt in een vliegtuig en die stijgt op… Niet heel anders dan elke andere situatie waarin je het vliegtuig pakt om ergens heen te reizen. Toch voelt parachutespringen anders. Je hebt niet voor niets iets op je rug en dus realiseer je je langzaam dat het toch wel iets anders zal zijn.

Zo voelde de coronacrisis ook in de eerste weken en dagen voor velen van ons binnen de branche. We zagen het langzaam op ons afkomen en herkenden de signalen als - laten we zeggen - symptomen voor een moeilijkere periode. Herkenbaar, want dat hebben we eerder gehad.

Tegen de tijd dat het vliegtuig zijn juiste hoogte heeft bereikt, gaan de deuren open en bungel je - voor je het je goed en wel realiseert - met je benen buiten boord. Je kijkt naar beneden en vraagt je af wat er in hemelsnaam staat te gebeuren. Zonder verdere keuze duik je de afgrond in om, voor je gevoel, een eeuwigheid in een vrije val te belanden. Tegelijkertijd gaan er allerlei gedachten door je heen: waar en of het eindigt, of je het overleeft en wanneer je eigenlijk had bedacht dat parachutespringen een goed plan was.

Toen we afgelopen donderdagochtend wakker werden en Trump de sneeuwbalcrisis binnen de branche echt aan het rollen bracht, verkeerden we ons precies in zo’n situatie. Het begin van een periode waarin alle gebeurtenissen zich in zo’n snel tempo opvolgen, dat je gedachten het nauwelijks bijhouden. Er lijkt geen eind te komen aan de vrije val van inreisverboden, aangepaste reisverboden, luchtruimen die sluiten en alle vragen, onzekerheid en het werk wat hier mee is gemoeid. Het lijkt een stroom die niet is te stoppen.

Maar dan, tijdens je sprong, gaat de parachute open en realiseer je je ineens dat de vrije val stopt. Je kunt weer zonder mist in je hoofd nadenken en je ratio neemt het over van de rollercoaster die de emotie heeft veroorzaakt. Ook die periode komt er in deze coronasituatie aan. De vraag is alleen wanneer. Het hangt af van hoe ‘hoog’ we initieel zijn opgestegen, maar die parachute gaat echt straks uit! Dat is het moment dat we ons realiseren dat de stroom aan ellendige maatregelen zich stabiliseert. We proactief in plaats van reactief kunnen acteren en ademhalen weer normaal lijkt te lukken.

Nadat deze parachute is opengegaan, hang je een tijd in de lucht en realiseer je je dat je er nog bent. Het begint te dagen dat het waarschijnlijk ook wel goed komt en bovenal: de vrije val heeft je niet van het leven beroofd. We kijken achterom, inventariseren, plannen en realiseren ons dat dit is wat het is. De spreekwoordelijke lucht begint te klaren.

Uiteindelijk komt het moment dat je landt en je sprong ten einde is gekomen. Komen de meeste mensen keurig met hun beide beentjes eerst op de grond? Nee, allesbehalve! Meestal stuiter je nog tig keer over de grond voordat je in totale kreukels onder je parachute vandaan kunt kruipen, om vervolgens te beseffen dat je bent geland. 

Wij landen straks echt allemaal. Betekent dit dat iedereen bedrijfseconomisch en persoonlijk ongeschonden uit de strijd komt? Een aantal wel, maar anderen helaas niet. Er zullen heel wat bedrijven en mensen gekreukeld onder deze parachute vandaan kruipen. Maar ook dan sta je uiteindelijk op om vervolgens met beide benen op de grond de draad weer op te pakken. Hoe bizar ook: een ervaring rijker en sterker dan ooit.

Voor nu zijn we nog niet zo ver. Het is nog crisismanagement in optima forma. Schouders eronder en gaan! Weet dat we vanzelf in de volgende fase belanden. 

Tot slot deel ik graag mijn favoriete quote die heel toepasselijk is in deze tijd: When life puts you in tough situations, don’t say “why me” say “try me”.

Milka van Dam
General Manager Travel Counsellors