“There ain’t no such thing as a free lunch.” Ofwel: “Er bestaat geen gratis lunch.” Een beetje reiziger of journalist kent de waarde van die uitspraak. Ofwel de drankjes zijn niet gratis. Ofwel er wordt een tegenprestatie verwacht: “Als u er toch bent, het zou leuk zijn als u iets schrijft over ons net verbouwde restaurant.”
Ik hou ook niet van een gratis jetlag massage bij aankomst. Een gratis hotel spamassage is zelden gezellig, vaker ongemakkelijk. Je voelt aan alles dat de vrouw - is het meestal - ook niet blij is met zo’n verplicht kneedcadeau voor de pas gelande zweterige meneer.
Verder gedraag ik me op pers- en FAM-trips als het jonge neefje dat met zijn lievelingstante op stap mag. Ik vind alles prachtig. Van welkomsthanddoekje tot cocktail en van spoom tot ontbijtworstje. Voor onvervalste kritiek koop ik zelf wel een ticket. De massage is sowieso een vreemd fenomeen.
Een persoon die je nooit eerder ontmoette, neemt plotseling de volledige controle over jouw lichaam. Ik vind dat doorgaans heerlijk, maar wel op zelf verkozen momenten.
Soepel lijf
Er zit áltijd een knoop in je schouder. Je kunt er de klok op gelijk zitten: “Oeps, uw nekspier zit helemaal vast!” Nooit hoor je: “Dit heb ik niet eerder meegemaakt, zo’n soepel lijf. U bent werkelijk zo glad als een otter, u kunt gaan hoor.”
Dat heilige sfeertje. Die stilte. Je hoort vlieg en koelkast, je hoort het ademen van de masseuse-mevrouw. Soms een raspende zucht, die je als gemasseerde grote zorgen baart.
Superongemakkelijk is het moment van draaien.
De hele column van Harri lezen? Ga dan nu naar de nieuwste uitgave van Reisbizz Magazine.
