Mijn voorraadschuur met columnonderwerpen was voor dit jaar tot aan de nok gevuld met snaakse invallen, koddige reisanekdotes en blije belevenissen. Over vrolijke stoomschepen op verre, warme zeeën, met lachende schoonheden aan boord. Over Kees van Kootens kleinzoon en de Dikke Billen van de Stewardess. Of de lollige captain aan het prille begin van ons eerste lockdown-tje, dat we allemaal best opwindend vonden. (“Dit is uw captain. Vanwege corona bestuur ik vandaag deze Airbus A320 vanuit huis. Ik hoop dat u een prettige…”) Hoe grappig was dat?

Nu zo schrijven zou bijna obsceen zijn. De reiswereld lijdt en de vakantieganger is het favoriete hapje van het altijd hongerige virus. Het is de hoogste tijd voor verlossing: ‘Gore klont eiwit, boterhamspread! Sterf in een petrischaaltje Hangend aan een pipet!’ (Vrij naar Yvonne Kroese).

Binnen hooguit een maand biedt Corendon drie weken Bali all in aan, ‘inclusief Pfizer-duovaccinaties op heenen terugreis’. “Zo resistent als een fles antibioticum keert u terug in Nederland, klaar voor een volgende reis.” Anti-vaxxers kunnen naar de Winter Efteling. Eind volgend jaar dan.

Hoe overleven wij de maand december? Zoals mensen in de Hongerwinter elkaar recepten voor wildbraad met kort gebakken sint-jakobsnootjes voorlazen – om de moed erin te houden – hangen wij in onze thuisgevangenis dromend boven de reisatlas. Woorden als Oaxaca, Kakadu of Guanajuato dansen als reisporno voor de ogen. We maken plannen voor een wereldreis met ambitie. Aan de Singapore Sling in Raffles Hotel. Snorkelen in het kwallenmeer van Palau. Per transparante kajak naar de Cadlao Lagoon. Pas als we gapend de dagelijkse weduweverbranding en de sunset bij Coco Lulu ondergaan, is het tijd om weer naar huis te vliegen.

Bedenk: het kan altijd erger. In onze straat woont een man die in coronatijd na twintig jaar huwelijk door zijn vrouw is ingeruild voor hun hondentrainer. “Dat doet pas pijn”, zei mijn buurman. “Geen vrouw meer. Geen huis. En zelfs geen rondjes met de hond meer.”