Is het eigenlijk erg, nooit meer op reis? Tot mijn achttiende ben ik nooit in het buitenland geweest. Ik was toen niet ongelukkiger dan nu, want ik wist van niks. Ik had tot mijn achttiende ook geen kinderen. Nu ook niet meer (die zijn letterlijk en figuurlijk uitgevlogen) en dat gaat best.

Mijn vader spoot het anti-reisvaccin bij ons van jongs af aan diep in de aderen. Hij had een bloedhekel aan vakantie. “Thuis weet je tenminste wat je hebt”, zei hij. “Thuis slaap je 's avonds in je eigen bed en niet in een bed waarin vóór jou een viespeuk heeft gelegen. Thuis sta ik niet voor m’n vreten in de rij. Neen, vakantie en ik horen bij elkaar als een zak nootjes bij een tandeloze vrouw.”

Vakantie kenden we alleen van de tv (die we ook niet hadden). Ons hele portiek bleef trouwens thuis. Toen een buurman op een dag vertelde dat hij dit jaar op kampeervakantie ging, moesten we – onder aanvoering van mijn vader - keihard lachen. “Wat moet je dan met de baby!?”, riep mijn vader. Daarvoor, zei de buurman, zou hij een soort hangbedje meenemen. We gierden het uit. Wat een ellende. We hielden het op een nieuwe rage die snel zou overwaaien. Dat heeft toch nog een jaar of veertig geduurd.

Met z’n allen opgesloten in ons koninkrijk heeft voordelen. Je hebt geen last meer van fear of missing out: de angst die voortkomt uit het idee dat anderen elders meer plezier hebben dan jij in je suffe leventje thuis. Even geen blije snuiten van vrienden of collega’s op Facebook of Instagram, op Ibiza aan de rosé op een teakhouten speedboot of hangende aan een kokostouw in fokking Nirgendwo.

Wacht nog even met je paspoort verbranden. Houd moed. Het komt snel goed.

Harri Theirlynck

Deze column verscheen in de december-editie van Reisbizz Magazine. Bestel een los exemplaar of neem een voordelig abonnement.