Afzien vind ik best fijn. Stevig doorfietsen doe ik nog steeds zonder hulpaandrijving, voor mij voorlopig nog geen e-bike. Vier keer per week naar de sportschool (nou ja, nu dus even thuis trainen) – heerlijk. Wandelen tot de voetzolen beginnen te schuren – een weldaad. Kiezen voor een trap of een roltrap gaat voor mij niet op.
Fysieke activiteiten dus. Mentaal afzien valt mij en de halve wereld een stuk zwaarder. De klaagzang de afgelopen twee maanden van vrijwel iedere bedrijfstak inluis de reissector over de verwoestende effecten van het coronavirus was oorverdovend. Ook wij hebben als PR-bureau voor de reisindustrie een paar stevige baaldagen gehad toen veel klanten de PR-activiteiten even ‘on hold’ besloten te zetten. Doemscenario’s, sombere gedachten, in zak en as zitten, klagen…
Best wel vreemd want ons brein is oneindig veel krachtiger dan ons lijf. Ik kan dertig kilo tillen maar honderdvijftig gaat me niet lukken. Maar het voorstellingsvermogen van onze hersencellen kent vrijwel geen grenzen. Waarom is het dan voor veel mensen lastig om in tijden van recessie positief te blijven denken. In dit coronatijdperk vieren negatieve en depressieve meningen en artikelen hoogtij. Duizend keer per dag hoor ik coronacrisis, recessie, ondergang, rampzalig, een groot drama en een miljoen andere negatieve gedachten. The dark side of the moon.
Hoe komt dat? Er ligt – veronderstel ik – één kernwoord aan ten grondslag: verandering. Wij mensen zijn nogal geneigd ons vast te klampen aan patronen. Ik zal het niet ontkennen: ook ik voel mij redelijk prettig bij een zekere mate van op de automatische piloot leven. Een werk en sociaal ritme is prettig, vrijwel iedereen heeft behoefte aan enige structuur. Ik hoef niet iedere avond voor het slapen na te denken over het poetsen van mijn tanden, het gaat vanzelf. Op de sportschool loop ik steevast naar ‘mijn’ locker. Mijn werkdagen beginnen als een automatische piloot om 8.00 uur met het lezen van kranten op de tablet.
Patronen doorbreken is moeilijk. En dat is precies wat er in deze tijden noodzakelijk is. Niet doorgaan op het geëffende paadje maar een andere route kiezen. Dus in plaats van te weeklagen over hoe moeilijk wij het allemaal hebben en te piekeren tot je een ons weegt, nadenken over mogelijke alternatieve opties. Van doemdenken naar doendenken zogezegd.
Hoe simpel kan het soms zijn. Al een jaar of tien kijk ik vanachter mijn bureau op kantoor naar dezelfde muur. Suggereert collega Agnes dat ik eens op andere plek moet gaan zitten. Aldus geschiedde en het voelt bijna alsof ik in een ander kantoor zit. Een andere hoek, een nieuw uitzicht en een fris blikveld staan garant voor vernieuwende inzichten.
Marcel Baltus
Baltus communications
